Dunning-Kruger Etkisi

David Dunning and Justin Kruger tarafından 1999 yılında tanımlanan Dunning-Kruger etkisi, yetersiz kişilerin sahip oldukları yeteneklerini, yetkinliklerini, becerilerini fazlasıyla olumlu ve ortalamadan daha yüksek değerlendirdikleri bir algılama eğilimidir.

Teoriye göre yetersiz kişiler;

1. kendi beceri düzeylerini abartma eğilimindedirler,
2. diğerlerinin gerçek becerilerini fark edemezler,
3. kendi yetersizliklerinin boyutunu göremezler,
4. becerilerini geliştirmek üzere eğitim aldıkları takdirde yetersizliklerini fark edip kabullenebilirler.

Yetersiz kişiler, yetersizliklerini anlayabilecek kapasitede değildirler. Kendilerinden son derece emindirler ve bunu sergilemekten çekinmezler, kendilerini ve yaptıklarını överler, öne çıkmaya çalışırlar. Bilgi eksikliği, genellikle kişiye sanki konuyla ilgili her şeyi biliyormuşcasına bir özgüven kazandırmaktadır. Öte yandan gerçek anlamda bilgili ve vasıflı bir kişinin özgüveni, diğerlerinin de kendisiyle eşdeğer olduğunu varsaydığı için zayıftır. Kendini sürekli eleştirir ve daha da geliştirmeye çalışır. Alçakgönüllü tavırlar sergiler, geri planda kalmayı tercih eder. Niteliklerinin fark edilmesini bekler ve eğer bu gerçekleşmezse daha da içe çekilir.